“Upadłe anioły” Grahama Mastertona, czyli bądźmy ostrożni z naszymi pisarskimi przywarami

Mastertona kojarzyłam głównie jako autora poradników o życiu erotycznym i dopiero niedawno odkryłam, że pisze on również kryminały. Takim kryminałem właśnie są “Upadłe anioły”, druga książka z cyklu o komisarz Katie Maguire. Sama książka wystarczająco mi się podobała (pomijając zdecydowanie zbyt szczegółowo opisane sceny tortur) i nie mam poczucia straconego czasu z jej powodu. Niemniej jednak zauważyłam, że Masterton jako autor kryminałów nie pozbył się swoich przyzwyczajeń z bycia autorem podręczników o seksie.

Czemu tyle seksu???

W “Upadłych aniołach” znajduje się wiele scen o wydźwięku erotycznym z główną bohaterką w roli głównej. Nie jest to coś, o czym mam ochotę czytać przy śniadaniu, ale rozumiem, że wielu czytelnikom zupełnie to nie przeszkadza. Problem leży jednak w tym, że sceny seksu, nagości lub erotycznego podrywu zdarzają się według mnie zbyt często, żeby można to było uznać za naturalne. Mam wrażenie, że autor po prostu bardzo chciał napisać coś w tym temacie i nie zważał na to, czy w danej scenie ma to sens, czy nie. I tak oto mamy dialog, gdzie pani komisarz przesłuchuje kobietę romansującą z księdzem w sprawie morderstw dokonywanych w parafii, a potem nagle zadaje jej pytanie o to, czy sypiają ze sobą regularnie i jaki rodzaj seksu uprawiają najczęściej. Gwoli ścisłości, te pytania nie mają absolutnie żadnego związku ze śledztwem, są niepotrzebnie osobiste i właściwie nie potrafię powiedzieć, dlaczego padły w tej rozmowie. Ogólnie cała książka roi się od zbędnych erotycznych detali, takich jak opisywanie nagości bohaterki podczas jej zwykłej porannej toalety czy nadmierne skupienie na wyglądzie genitaliów w scenach tortur (szczerze przyznam, że chodziło głównie o kastracje, ale i tak sądzę, że opisy były przesadnie szczegółowe). Po kilku takich momentach zaczęło mnie to koleć w oczy i niestety za każdym razem wybijało mnie z lektury.

Co z tym teraz zrobimy

Lekcja jest z tego chyba taka, żebyśmy przy tworzeniu tekstu nie pisali o tym, co nam się żywnie podoba, tylko o tym, co będzie miało w tym tekście sens i będzie pasowało do atmosfery danej sceny. Nie wciskajmy na siłę elementów, które zupełnie z niczym nie współgrają tylko dlatego, że bardzo chcemy je tam mieć. Inaczej występuje dysonans u czytelnika, który niepotrzebnie wyrywa go ze świata przedstawionego. Tekst robi się niepoukładany, jakby pozlepiany z niepasujących do siebie kawałków. Nie mówię, że mi się to nie zdarzało, o nie. Mówię tylko, że teraz zwracam na to uwagę i “Upadłe anioły” przypomniały mi, że jest to ważne. Sądzę, że niebezpieczeństwo wystąpienia tego problemu jest szczególnie wysokie w dialogach, dlatego warto wcześniej zrobić sobie do dialogu plan.

Po Mastertona już raczej nie sięgnę, bo jestem wrażliwa i wspomniane sceny tortur, zawierające niespodziewanie dużo szczegółów, są zdecydowanie nie dla mnie. Ciekawi mnie jednak, czy inne jego książki mają podobny problem z przesadnym erotyzmem. Czy ktoś z Was czytał inny kryminał Mastertona? A może uważacie, że jestem zbyt pruderyjna i że liczne seksualne elementy są normalne w książkach skierowanych do dorosłego czytelnika? Chętnie podyskutuję w komentarzach poniżej lub na Facebooku.